Mijn rug werkte niet mee vanwege een sportblessure. Hoewel ik iets meer kon bewegen, bleef de pijn een stevige 7. Geen pijnstillers voor mij, want ik wilde niet meer doen dan mijn lijf aankon. Dus luisterde ik naar mijn krakkemikkige lichaam. 🙃
Elke dag wandelde ik tussen de 6.000 en 10.000 stappen. Goed voor mijn gewrichten, mijn hoofd en – laten we eerlijk zijn – het verbranden van wat calorieën. “Beter dan niets,” zei ik steeds tegen mezelf. Lekker motiverend, hè? 😅
Sporten is voor mij een uitlaatklep, en niet kunnen sporten voelt als een tikkende tijdbom. Gelukkig kent Paul me langer dan vandaag: hij heeft een loopband in de woonkamer gezet! Zo kan ik ook lopen als het buiten giet of de weg te glad is. Maar ja, die ‘tijdbom’ zorgt alsnog voor frustratie en ruzies, omdat ik dingen te groot maak in mijn hoofd. 3x raden wie dat mag opvangen…..
Tijd om weer actief te gaan ACT’en en mijn waarden op een rijtje te zetten – perfect voor het nieuwe jaar.
2024 stond in het teken van persoonlijke en zakelijke gezondheid, en dat is gelukkig succesvol gebleken! 🎉 ViaWMO heeft een positieve ‘make-over’ gekregen: nieuwe samenwerkingen, frisse ideeën en aanvullende richtingen (waarover later meer). Dit onder toeziende ogen van Jean Paul Urlings.
Ook mijn eigen gezondheid kreeg een reset. Dankzij de hulp van Kevin van Elswijk heb ik voeding en beweging naar een hoger niveau gebracht. Alleen maar lof voor hun begeleiding én mijn resultaten. 💪
Maar…
Soms sluipt er toch zo’n slijmerige, kleverige trol mijn hoofd binnen. Zoals dat onbestemde gevoel binnen ons gezin. Ik voelde me de laatste tijd vaak overbodig, ongewenst, en zelfs eenzaam. Reageer ik daarom kribbig? Of neem ik gewoon te veel afstand? Is het jaloezie, omdat mijn dochter meer met Paul lijkt te willen doen (hallo, papa’s kindje)? Of ben ik te moe, te druk met andere dingen, en daardoor minder beschikbaar?
Het lijkt alsof ik met twee pubers in huis woon… of ben ik zelf de puber? 🤔 Soms voelt het alsof ik me verschuil achter frustraties, zodat ik niets écht hoef aan te pakken en lekker aan de oppervlakte kan blijven zeiken. Maar weet je wat? Dat is oké. Iedereen worstelt wel eens met die ‘trollen’. Toch?
En nu?
Even afstand nemen, letterlijk en figuurlijk, een wandeling in de frisse lucht, een potje huilen en een ontspanningsmassage zodat ik weer kan focussen op wat wél goed gaat. Dankbaarheid helpt ook: voor mijn gezin, mijn werk, en de groei die ik doormaak.
Dit jaar staat in het teken van studeren en gezin. Mijn eerste cursus is al geboekt – iets wat al een tijdje op mijn lijstje stond. 💡 Mijn gezondheid blijft ook een prioriteit, want ik gun mezelf dat jaar extra om het duurzaam te doen.
Oh, en die tweede opleiding? Daar ben ik nog even mee aan het stoeien (want: trolletje 🐾). Ga ik voor wat goed past bij mijn werk? Of iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen? Misschien allebei? Ik ga nog even verder met het herontdekken van mijn waarden en mijn doelen voor de komende tijd.
Ik deel deze ‘struggle’ omdat ik wil aangeven dat er altijd wel iets is …….. bij iedereen.
Er gaan dingen goed en er gaan dingen niet goed en dat is ‘het leven’ om maar even een cliché te benoemen. Het gaat nooit helemaal goed en nooit helemaal niet goed. De 2de cliché; als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat en ook dat komt goed 💛
Ohhhhh af en toe best lekkah van die clichés…..vul gerust aan 😊
