Van Hersenadenoom naar Nieuwe Hoogten: Mijn Journey met Humor en Dankbaarheid.
Vorig jaar was een verschrikkelijk jaar 🙄
Een verschrikkelijk slecht jaar.
Een verschrikkelijk spannend jaar.
Een verschrikkelijk goed jaar.
Een cocktail van drama, spanningen, keuzestress en dankbaarheid.
Een jaar geleden werd ik geopereerd aan een hersen adenoom (goedaardige tumor) welke reuzegroei veroorzaakte. Met andere woorden, je lichaam groeit, niet in de lengte maar in de breedte. Bedenk je daarbij dat je grotere voeten en handen krijgt, grotere organen, een dikkere huid, grotere tong, bredere kaken, dikkere lippen, spiergroei, en naja…..nog veel meer fysieke veranderingen 😕 . Dat groeien doet pijn, ik dacht oprecht dat ik reuma had en het bleek groeipijn. De groeischijven zijn namelijk bij volwassenen dicht gegroeid. Ook had ik veel hoofdpijn, angsten, stemmingswisselingen en neerslachtige gevoelens. Zoals je leest, zo’n klein bultje in je hoofd op je ‘motor’ heeft nogal wat invloed.
Gedurende 12 jaar (weten we nu) was deze ‘bult’ zoals ik aan het ons kind uitlegde aan het groeien in mijn hoofd. Dat ging gepaard met veel klachten, die naderhand allemaal verklaarbaar bleken en inmiddels voor 80% verbetert zijn. En ja, dat is echt een enorme verbetering 😃 !
De operatie was spannend, want het adenoom zat vast aan de halsslagader en laat je dat nu niet willen beschadigen. De periode van de ingreep was ontzettend spannend voor mijn partner, ouders en familie, iets wat ik mij naderhand eigenlijk pas besefte. Ik was positief en wilde er eigenlijk gewoonweg niet aan denken dat het fout zou kunnen gaan. Ik had mezelf denk ik wat afgeschakeld van de rest, die operatie ging sowieso gebeuren.
Gedurende het herstel, wat ik de 1ste weken in alle rust kon doen kwamen er besef momenten 💡
Dit is de 3de keer dat ik heb ‘overleeft’ 🚀
16 jaar geleden had ik mijn 1ste septic shock waarmee ik in het ziekenhuis belande. Zuurstof, epi pennen, veel apparatuur en intensieve zorg maakte dat ik er bovenop kwam. Met dank aan mijn moeder die het niet vertrouwde toen ik de telefoon niet beantwoorde en naar mij toe reed om vervolgens direct door te rijden naar de 1ste hulp. Het duurde een jaar voordat ik ‘voelde’ dat ik weer terug was en lekker in mijn energie zat.
Toen kreeg ik een kadootje. Ondanks mijn al wat hogere leeftijd mocht ik in 2017 moeder worden. De zwangerschap ervaarde ik als zwaar, niet wetende dat ik toen al een actieve tumor had die andere plannen had met mijn hormoonhuishouding. Na de keizersnee (eigenwijs kind 😉) leek ik niet op te knappen en werden bepaalde klachten erger.
Nog op een roze wolk zittende werd ik 5 maanden later verrast door een anafylactische shock en deze keer herkende ik de symptomen. Voordat ik weg viel belde ik mijn partner die direct huiswaarts keerde en meteen wist dat het niet pluis was. Met spoed kwam de huisarts en de ambulance volgde snel. Het zelfde ritueel als 5 jaar eerder volgde, ‘we know the drill’. Ook hier herstelde ik redelijk van.
Gedurende de jaren deed ik mijn ding. Ik speelde met ons kind, werkte, kookte, deed huishouden, studeerde, ging erop uit met het gezin, echter de energie daarvoor moest écht uit m’n tenen komen. Maar hey, ik was gezond dus iedereen zal zich zo wel voelen….toch?
Na lang volhouden en uiteindelijk toch eens naar de huisarts, die erg betrokken was, werd er onderzoek ingezet op meerdere gebieden. Januari 2023 startte met de diagnose hypofyse tumor. De periode tot mei 2023 volgde met intensieve onderzoeken om te specificeren wat deze tumor met mijn lichaam deed. Ik had 1 tot 3 afspraken per week in het ziekenhuis gedurende die periode. Een en ander werd afgevinkt en de specialisten ontdekte Acromegalie (reuzegroei). Een maand later mocht ik onder het mes, want dit adenoom moest er gewoonweg uit.
Al die tijd ben ik blijven werken en ik was zelfs blij dat er een diagnose was. Er bleek dus een reden dat ik me al best lang niet goed voelde en pijn had en extreem vermoeid was. En dat er iets aan gedaan kon worden.
Dankbaarheid was wat ik voelde tijdens mijn herstel na deze spannende hersenoperatie. Dat ging gepaard met een boost energie. Ik ben er nog steeds!
Na een jaar ‘puberen’, dat is wat er fysiek en emotioneel gebeurt als de motor die heel veel processen in je lichaam aanstuurt gaat resetten, ben ik waar ik nu ben.
Toegegeven ben ik wat vermoeid. Toen ik merkte dat ik ‘opeens’ weer energie had ben ik gaan knallen als een kip zonder kop, tijd inhalen, mijn leven en werk anders willen invullen, bewuster willen invullen, en dus ging ik nog meer doen.
Sporten, opletten op je eten (wat dus volgens mij totaal geen nut heeft als je hormonen nog niet weten wat ze overkomt 😊), een zakencoach in de hand genomen, personeel ontslag, nieuw personeel erbij, hernieuwde acquisitie, vaker op vakantie (gezinstijd), veel (korte) cursussen, masterclasses, een event organiseren, opknapzaken in huis organiseren. Alle tijd moet nuttig gevuld worden…..naja….dat is dus teveel van het goede.
Een paar weken geleden lag ik maar liefst een uur in die cocon, voor een nieuwe MRI. Toen heb ik gehuild (zonder te bewegen want dat mag natuurlijk niet 😬 ). Toen opeens was het besef, wat een verschrikkelijk jaar. Een verschrikkelijk goed jaar.
Dankbaar dat ik er nog ben.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om mijn leven opnieuw verder invulling te kunnen en mogen geven.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik mijn bedrijf, ons bedrijf mag herinrichten.
Verschrikkelijk dankbaar voor mijn partner die mij in al mijn goede en verschrikkelijk domme keuzes en acties steunt.
Verschrikkelijk dankbaar dat mijn ouders, broers en zus er gewoonweg altijd zijn als ik ze nodig heb.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik mijn verhaal kan delen en andere mensen kan inspireren.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik nog meer persoonlijke ervaring kan meenemen in het werken met onze klanten.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik deze ervaringen kan meenemen in mijn relatie en opvoeding.
Verschrikkelijk dankbaar dat ik vorige week te horen kreeg dat er geen tumorgroei meer is en dat alle, ja echt alle, hormoonwaarden weer normaal zijn.
Ik ben klaar met puberen.
Begint nu het échte werk?
