“Re-integratie gaat over leven na wat je is overkomen.”
Ze was net klaar met chemo en bestraling, immunotherapie stond op het punt te beginnen. Precies op dat moment begon ik haar te begeleiden in spoor 2. Geen ideaal moment, zou je zeggen. En toch is dat precies waar een re-integratietraject vaak begint: midden in de chaos, op het moment dat iemand nog nauwelijks grip heeft op wat er allemaal gebeurd (is) en zich vaak ook afvraagt wie er nog te vertrouwen is.
Ze was uitgeput. IJzerinfusen, een lijf dat maar niet op gang kwam. Onze gesprekken vroegen veel van haar. Soms zag ik al na een half uur dat ze ‘uit’ stond. Ik besloot dan ook wel eens bewust om door te gaan om jhaa te triggeren. Dat doorgaan vond ze vooral kwalijk omdat ik dat expres deed. Ik confronteerde haar waar nodig liefdevol met haar gedrag, haar verwachtingen, haar patronen. Niet om te forceren, maar om ruimte te creëren. Ruimte om echt te kijken naar wat er wél mogelijk is.
Ze had bewust gekozen om haar verhaal slechts met een paar mensen te delen. Ik was één van hen. Dat vertrouwen raakte me. Ze bedankte me regelmatig: voor het geduldige uitleggen van alles wat haar overweldigde, voor de helderheid en de oprechte aandacht.
We werkten met onderdelen uit Acceptance & Commitment Therapy en psycho-educatie om grip te krijgen op wat er van binnen speelde. Want hoe doe je dat eigenlijk: opeens van overleven terug naar leven? Wat als ‘schoon zijn’ van kanker niet het einde blijkt te zijn, maar het begin van een andere worsteling?
Ze probeerde via spoor 1 weer aan het werk te gaan – enkele uurtjes in de winkel waar ze zo van hield. Maar het was te veel. De energie was er niet. En langzaam drong het besef door: terugkeren in de oude functie zit er niet meer in. Dat was pijnlijk. “Als ik dit al niet meer kan, wat dan nog wél?”
En dát is waar spoor 2 eigenlijk over gaat. Niet alleen over het vinden van een andere baan – dat komt later. Eerst gaat het over verlies. Over heroriëntatie. Over opnieuw leren vertrouwen op je lichaam en geest. Op je mogelijkheden. Op de toekomst. Het is rouwarbeid. En die doet ertoe.
We stonden stil bij grote vragen:
- Hoe kun jij je lichaam gaan vertrouwen?
- Hoe ga jij de periode van onderzoek – diagnostiek – behandeling verwerken?
- Wat is, en hoe werkt rouw in jouw situatie?
- Hoe ga je weer werken?
- Wat als jij je baan verliest? Kan jij je rekeningen nog betalen?
- Hoe leef je met angst dat het terugkomt?
Ze schreef zich in voor revalidatie. Eerst met twijfels, inmiddels met plezier. Ze lacht met lotgenoten, haar conditie verbetert. Ze voelt zich langzaam maar zeker lichter worden.
De HR medewerker, wauw! Wat een fantastische werkgever heeft ze, enorm betrokken, meedenkend met oprechte aandacht en gericht op herstel binnen de realistische mogelijkheden. Goed in overleg met de bedrijfsarts en viaWMO stemde we steeds af wat passende vervolgstappen waren. Nee, we waren het niet altijd met elkaar eens over de aanpak en het is juist fijn als dat mag en kan zonder dat het ten koste gaat van de medewerker. We bleven vertrouwen op elkaars expertise, inzicht en inzet.
Uiteindelijk besloot het UWV dat ze recht heeft op een WIA-uitkering tot haar pensioen. Dat geeft rust. Ruimte. Tijd om haar leven opnieuw vorm te geven.
Ik ben dankbaar voor het vertrouwen wat ik kreeg van haar en van HR. Voor de openheid.
En voor het lef om te erkennen dat spoor 2 geen ‘zoektocht naar werk’ is, maar een begeleiding in het omgaan met wat je is overkomen. Pas daarna komt de toekomst in beeld.
Jose vulde zelf nog enkele woorden toe 😊
“Ik voelde, en voel me nog steeds enorm op mijn/onze plek samen.
Je was/bent een baken voor mij.
Het vertrouwen was er gelijk.
En je prikte vaak door me heen.
Je vakkundigheid en je persoonlijke betrokkenheid heeft mij veel gebracht de afgelopen periode.
En heb ik van geleerd.
En weet je, ik ga ondanks alles dit missen.
Je was er altijd voor mij. Ik ben heel blij met jou.
Jose”
