Je woonde sinds kort weer op jezelf, je had je eigen appartement en ik vond
het geweldig ingericht en gezellig met vrolijke kleuren en uitdagend behang,
wat ook echt iets voor mij zou zijn.
Dat jij alles was kwijt geraakt, je eigen huis, je kind en partner kwam al
snel ter sprake. Ook het contact met familie en vrienden is, was compleet
verloren gegaan.
Je liet mij enkele van je tekeningen zien die je maakte toen je in je
psychose zat, die verschrikkelijke periode waarover je vertelt dat jij
Duitsland was en oorlog voerde tegen de hele wereld. En die tekeningen, ware
kunst!
Ook vertelde je dat je voelde dat het niet goed met je ging en ondanks de
hulp die je in die korte tijd bij meerdere partijen had gevraagd werd je overal
afgewimpeld en was het vast niet zo erg als dat jij op dat moment
vertelde……nou, ze moesten eens weten. Toen je volledig was afgegleden en niet
meer in staat was zelf hulp te vragen werd er pas iets opgestart.
Na opname en behandeling krabbelde jij weer op en kwam ik (Gwen) om de hoek
kijken. Je wilde liever gisteren dan morgen weer aan het werk en ik zag de bui
al hangen, want ik zag een krachtig én kwetsbaar persoon die vooral terug wilde
naar hoe het was. Die versie van jezelf was niet de versie waarmee je oud wilde
worden, althans dat hoopte ik.
Ik ging met je aan de slag en ik liet je kiezen tussen starten met
onderdelen uit Acceptance & Commitment Therapy (ACT) of starten met een
loopbaanonderzoek en je koos dat laatste.
De resultaten uit de assessments waren deels herkenbaar en deels
verhelderend. Maar ook confronterend, want het hielp je te ontdekken welk
gedrag ervoor zorgt dat jij jezelf tegenwerkt. Het gedrag, de kenmerken die
jijzelf bestempelde als goede en sterke eigenschappen bleken eigenlijk juist
enorme triggers te zijn en tijdens het traject bleken ze ook erg hardnekkig te
zijn.
Na de assessments gingen we aan de slag met een functie onderzoek, want wat
vind je eigenlijk leuk? Was je laatste baan wel écht je droombaan?
We gingen aan de slag met cultuur en ontdekten wat voor soort bedrijf bij je
past en dat is informeel (gewoon in je jeans, shirt en haren in een losse knot,
in ontspannen contact met collega’s en waar er rekening gehouden kan worden dat
je een kind hebt waar je ad hoc vrij voor moet kunnen nemen en je werk kan om
plannen). Daarnaast innovatief en waar jij je naast vaste gestructureerde
werkzaamheden mag bezighouden met ontwikkeling en vernieuwing en het opzetten
van digitalisering en vertaling naar de werkvloer.
Tevens zijn korte lijnen belangrijk, alsook de veiligheid om hulp te kunnen
vragen en elkaar en te kunnen zeggen dat het nu écht te druk is en je die klus
deze week niet af gaat krijgen, zonder daarop afgerekend te worden. Die vorige
droombaan bleek naderhand juist niet de droombaan te zijn geweest en zelfs op
meerdere aspecten onvoldoende passend.
En zo ontdekte je nog meer en gingen we op zoek naar een werk oriëntatie.
Dat riep vanaf het begin weerstand bij je op, werken zonder loon, dat wilde je
niet doen. Werken en betaald krijgen en niet kunnen leveren wat men van je
verwacht, dat wilde je ook niet. Want je was nog erg bang om opnieuw uit te
vallen en je stemmen waren nog wat teveel op de voorgrond. Uit een soort
wanhoop ging je vacatures zoeken, want het zit ook in je dat werken nu eenmaal
moet en daarnaast vind je werken erg leuk en nuttig. Tevens is werken een groot
onderdeel van je identiteit en jij zag zelf geen reden om (nog) niet te gaan
werken en tegelijk werden je angsten groter bij de gedachte te gaan werken.
Intussen starten we met ACT waarvan je in het begin niet goed wist wat
daarmee te doen, het was niet tastbaar genoeg voor je. Naarmate de thema’s van
ACT zich opvolgden viel steeds meer het kwartje en ging je het ook echt voelen.
Je besefte opeens dat je écht oprecht moeder wilde zijn en dat werk in het
moederschap diende te passen en niet het moederschap in werk diende te passen.
Je leerde je waarden kennen en hoe meer je die waarden ging volgen hoe
gelukkiger jij je voelde en hoe luchtiger het leven werd. En damn, dat was
lastig, want jouw eigen waarden die had je nooit gevolgd en je verstand riep
dan ook regelmatig dat je gewoon 40 uur moest werken. En dat je werk ook niet
perse prettig hoefde te vinden, gewoon werken kreng!
Toen je dan kwam met een baan als fulltime productiemedewerker, welke je
aangeboden kreeg via een uitzendbureau waar je had gesolliciteerd voor aan
parttime administratieve functie, zei ik volmondig nee, dat gaan we niet doen.
Je probeerde mij te overtuigen met allerhande argumenten dat dit een baan
was die je moest aannemen, ook al zei alles in jou dat deze baan niet voor jou
was. Jij geloofde jezelf niet! Ik wapperde je met je waarden om de oren, we
pasten nog eens defusie toe op je verstand en het lukte om te vertragen. Ik zei
tegen je, als je deze baan neemt, dan steun ik je en sta ik voor je klaar en
gaan we kijken dat jij er het beste van kan maken.
De vertraging werkte en je wees de baan af met alle ‘wat als ik nooit meer
aan de bak kom’ en meer tegenwerkende gedachten.
We besloten dat ik banen voor je ging zoeken en de 1ste contacten
ging leggen zodat jij niet verleid werd door je online banenzoektocht om stil
te gaan staan bij niet passende functies. Ik kon dan meteen aan de voordeur een
introductie doen en de cultuur toetsen.
De 1ste reeks benaderde werkgevers leidde direct tot gesprekken
en dat gaf vertrouwen maar ook teleurstelling, omdat je werd afgewezen. Al snel
volgde een nieuw gesprek en daar werd je aangenomen. Het bedrijf is onder
andere informeel, past bij je cultuurwensen, staat aan de start van innovatie
en digitalisering en ze zagen daarin jou als aanvulling op hun team. Die eerste
dagen waren een hel voor je. Slapeloze nachten van de spanning, kan ik het wel,
doe ik het wel goed genoeg, vraag ik niet te veel, leer ik wel snel genoeg,
vinden ze mij wel aardig, als ik mij maar niet verslaap enz enz enz. De
spanningsboog liep beangstigend hoog op en de ongewenste stemmen en beelden
kregen opnieuw een prominentere plek in je leven. De weekenden kon je niet
ontspannen en het werk werd (opnieuw) je leven.
Je werd een paar keer ziek met een griep en was bang dat ze je zouden
ontslaan en dat ging een heel eigen leven leiden. Ik zette je steeds met 2
voeten op de grond, zorgde voor vertraging in je hoofd, ging liefdevol de
confrontatie met je aan en je kreeg inzichten en besef. Met gesprekken van mij
en behandeling van de psycholoog kwam jij daar doorheen. Je leerde juist om
extra hulp te vragen, je onzekerheden en spanning aan te geven, je leiding mede
verantwoordelijk te maken van jouw inwerken en jouw groei, je zelfstandigheid
samen te dragen en te ontwikkelen, je werk op je werk te laten en je
werkgedachten te parkeren tot je weer ging werken. En zo leerde je nog veel
meer. Toen je dan een contract voor onbepaalde tijd aangeboden kreeg met een
wenselijke loonsverhoging was je verbaasd en blij verrast en kon je terug
kijken op wat je gedrag bij jezelf teweeg brengt. Je had toen zelfs meteen door
dat je gedachten opnieuw met je aan de haal gingen, “want een contract voor
onbepaalde tijd betekent dat de werkgever nog meer verwachtingen zal hebben” en
kan flexibel met die en andere gedachten omgaan.
Ik zag je onder andere meer ontspannen, vrolijker worden, je humor kwam nog
meer op de voorgrond, je werd assertiever.
Het contact met je ex partner en je ouders herstelde zich en je ontwikkelde
een nieuwe vriendenkring in deze periode. Deze mensen waren ook tijdens ons
traject je steun en sparringpartners.
De 1ste keer dat ik bij je was, was ook de 1ste keer dat je
contact met je kind weer opstartte en wat vond je dat toen spannend en
fantastisch tegelijk. Inmiddels heb je weer een volwaardige moederrol in jullie
gezamenlijke leven. En nog mooier, je kiest een hele bewuste rol als moeder en
hebt werk gevonden dat past bij die rol in plaats van andersom. Je beseft des
te meer dat je werkidentiteit (die erg belangrijk voor je is) helemaal goed
past naast moeder zijn (voor een kind dat extra liefde nodig heeft).
Het lukt je weer om boodschappen te doen zonder al te veel angst en zelfs
lunchen met vriendinnen lukt weer in een drukke omgeving.
Zijn de triggers – de valkuilen nu weg? Nee. Ze zijn er nog steeds, minder
op de voorgrond en je hebt jezelf geleerd een keuze te maken bepaalde triggers
op te volgen, of te parkeren of er niet naar te luisteren en ze er gewoon te
laten zijn met de volledige bewustwording dat ze er zijn. Vind je het nu heel
leuk om in drukke omgevingen te zijn? Nee. En dat hoeft ook niet, je mag ook
kiezen drukke omgevingen te vermijden en je mag kiezen deze op te zoeken en een
leuke tijd te hebben én de drukte niet prettig te vinden. Je leerde dat leuke
en niet leuke dingen er naast elkaar, gelijktijdig kunnen zijn. Je leerde
keuzes maken op basis van consequenties. Dus nee, het leven gaat niet altijd
over rozen, wel steeds vaker.
Ik ontdekte dat je mij niet meer nodig had, en stiekem baalde ik daar ook
wel van, want de stappen die jij hebt gezet met een klein beetje hulp van mij
maken mij enorm trots op jou en ik ben zo dankbaar dat ik daar een onderdeel
van mocht zijn.
Trots is iets wat we allebei niet goed kunnen ‘voelen’ echter in dit traject
voel ik het in ieder geval volledig voor jou
In verband met privacy is de naam en foto gefingeerd
(Afbeelding: citaat Loesje)
